Διάλυση κοινωνικού ιστού… πολλά διαζύγια… παραρτήματα… μανάδες με τρία παιδιά χωρίς δουλειά, αποκομμένες από τη ΔΕΗ με τρία παιδιά και το ένα να είναι και μωρό… πολλά τέτοια… ιδιαίτερα δε και στο σχολείο που έχει και αλλοδαπούς…
(Συνέντευξη της Ν.Σ. στην ΟΠΙΚ, 19/4/2015)
Αλλά πάντα βρίσκεις τρόπους. Υπάρχουν διέξοδοι. Μπορεί να μην είναι οι τρεις φορές την εβδομάδα ή να μην είναι οι βεγγέρες ή τα όμορφα βράδια γύρω από το τζάκι με ένα φαγητό που θα μαγειρέψεις και το κρασί που θα πιείς με τις, με τη σύντροφό σου, με τους φίλους σου, με τα παιδιά σου και αυτά. Αλλά μία φορά τον μήνα θα καταφέρουμε, θα βρεθούμε, με ανθρώπους που μ’ αγαπάνε, που αγαπάω, που θέλω να κάνω παρέα. Θα τα καταφέρουμε έστω και έτσι.
(Συνέντευξη του Χ.Χ. στην ΟΠΙΚ, 14/4/2015)
Δυστυχώς μια ποιοτική αλλαγή που έχουμε δει μαζεύοντας και τρόφιμα εδώ, λόγω της κρίσης, είναι ότι πρώτον, παίρνουμε περισσότερα τρόφιμα από λιγότερους ανθρώπους, που αυτό είναι κακό, γιατί σημαίνει ότι κάποιοι ήταν πιο έτοιμοι και αυτοί μας βοηθάνε πολύ περισσότερο. Δεν γίνεται μία αλυσιδωτή αντίδραση να παίρνουμε από όλους. Κάποιοι απλώς πιέζονται. Κάποιοι έχουν ξεπεράσει το θέμα το ατομικό, ενώ κάποιοι άλλοι πέφτουν όλο και σε πιο ατομικές λύσεις. Μια εκτίμηση είναι αυτή, όχι ότι την έχω και κατοχυρωμένη.
Το δεύτερο είναι ότι οι άνθρωποι μιλάνε περισσότερο, πιάνουν πιο εύκολα κουβέντα. Έχουμε και αντίθετες απόψεις, αλλά έχουμε και πάρα πολλές θετικές απόψεις. Όλο όμως το σύστημα είναι λίγο αμυντικό, δηλαδή όλο αυτό το πράγμα, δεν έχει κάποια έκφραση. Εντάξει, κάποιοι οργανώνονται στο «Μυρμήγκι». Οργανώνονται και στο «Μυρμήγκι». Αλλά, μένουν ακόμα πολλά.
(Συνέντευξη του Ι.Π. στην ΟΠΙΚ, 21/4/2013)
Ναι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο και δεν υπάρχει αυτή… η στάση ας πούμε του ενός να βλέπει τον άλλο λίγο από μακριά … έρχονται πιο κοντά… αυτό είναι φανερό… δηλαδή το σοκ αυτό που δημιουργήθηκε αφενός ήτανε για όλους ας πούμε… ξέρεις μέχρι τελευταία στιγμή, άμα το δεις ας πούμε πάντα ελπίζεις ότι δεν θα σε αγγίξει εσένα, λες εμείς θα ξεφύγουμε, θα γλιτώσουμε … κι όταν το βλέπεις μπροστά σου μετά παθαίνεις ένα σοκ, ε αυτό τους ταρακούνησε όλους και τους είδα, ναι μεν ήταν μουδιασμένοι όλοι αλλά … υπήρχε μια κατανόηση, μια ένα, έτσι μια αλληλεγγύη μεταξύ τους των συναδέλφων … και ακούνε ο ένας τον άλλον πιο πολύ, τα προβλήματα του… δεν ξέρω εγώ αυτό πιστεύω ότι θα τους «δέσει» τους ανθρώπους, τώρα…
(Συνέντευξη του Α.Π. στην ΟΠΙΚ, 4/3/2013)
Ε, πως! Όταν το παιδί δεν έχει δουλειά, είναι στην ανεργία και ο γονιός έχει μια μικροσύνταξη το παιδί θα γυρίσει στο γονιό και θα πει τι; Δώσε μου γιατί… ο γέρος έχει και την ανασφάλειά του, θέλει νάχει πέντε δεκάρες… αυτό είναι… δηλαδή…
(Συνέντευξη της Ε.Θ. στην ΟΠΙΚ, 1/1/2015)
…δεν ξέρω, αυτό το θέμα της ανεργίας εμένα με πονάει πάρα πολύ, δηλαδή το να μείνει κάποιος άνεργος, φανταστείτε τώρα…. νάσαι 52 χρονώ, ας πούμε, νάχεις παιδιά που είναι στο σχολείο, που δεν έχουνε προλάβει νάχουνε τελειώσει που είναι στις μεγάλες τάξεις, νάχεις δάνειο για σπίτι, ή για οτιδήποτε άλλο και να μείνεις χωρίς δουλειά και να μην υπάρχει κ΄ ελπίδα ν’ αποκατασταθείς.
(Συνέντευξη της Λ.Χ. στην ΟΠΙΚ, 24/4/2013)
Το κυρίαρχο συναίσθημα που επικρατεί είναι μία συσσωρευμένη κατατονία, θα ‘λεγα εγώ. Η οποία πέρασε από πολλά στάδια. Αφού εξαντλήθηκε σε θυμούς και σε τσαντίλες και σε ενδοοικογενειακή βία και σε φάρμακα και σε κατάθλιψη και σε ξεσπάσματα στους δρόμους και τα λοιπά, τώρα βλέπω τον κόσμο περισσότερο να συσσωρεύει μία κατατονία απίστευτη.
Όχι ότι δεν κυκλοφορεί έξω και δεν υπάρχει η βία ή δεν υπάρχει όλη αυτή η, η ένταση που υποβόσκει από κάτω, το βλέπεις. Και μάλιστα θα ‘λεγα ότι, πολλές φορές το αναζητάω στα βλέμματα των ανθρώπων για να καταλάβω αν είναι ζωντανοί ακόμα.
Αλλά οι περισσότεροι μου φαίνονται ζόμπι. Το βλέπω και στη δουλειά μου. Το βλέπω και εκεί που δραστηριοποιούμαι και εκεί που κινούμαι και που πηγαίνω για ψώνια στο σούπερ μάρκετ, από εδώ από εκεί. Βλέπεις όλο αυτό τον κόσμο και είναι (ξεφυσάει) υπνωτισμένα θυμωμένος. Ζόμπι. Δεν ξέρει που να το εκφράσει αυτό το πράγμα, που να το βγάλει.
(Συνέντευξη του Χ.Χ. στην ΟΠΙΚ, 14/4/2015)
Έχω έννοια για τους γονείς μου, γιατί ο πατέρας μου όταν βγήκε στη σύνταξη ξεκίνησε να παίρνει 1.060 αν θυμάμαι καλά ήτανε ο μισθός του ο πρώτος και τώρα έχει φτάσει 725 και μένει σε ένα σπίτι με νοίκιο και με τη μητέρα μου που έχει ένα μαγαζί με το οποίο ίσα ίσα το κρατάει για να μπορέσει να πληρώνει το ΤΕΒΕ και να μπορέσει να πει ότι θα πάρει και αυτή σύνταξη σε τρία χρόνια που θα βγει. Και δεν νομίζω ότι είμαι ο μοναδικός. Νομίζω ότι είναι πολύς κόσμος και αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν και οικογένειες που δεν έχουν κανένα να δουλεύει.
(Συνέντευξη του Ν.Σ. στην ΟΠΙΚ, 17/3/2013)
Α, ένα χαρακτηριστικό ήθελα να πω ακόμα της κρίσης. Γελάνε οι άνθρωποι πολύ λιγότερο. Είναι πάρα πολύ πιο κατσούφηδες.
(Συνέντευξη του Ι.Π. στην ΟΠΙΚ, 21/3/2013)